Maanscherf

Spannende tijden: de teller staat op 83 procent en er zijn nog maar tien dagen te gaan!

Nu het einde van oktober nadert en het bijna – of je dat nu wel of niet viert – Halloween is, klappertand ik me door de laatste bloedstollende dagen heen. Het einde komt in zicht. Gaan we het halen, gaan we onverhoeds tekortschieten? Joost mag het weten, maar de tijd is onverbiddelijk. We hebben nog even te gaan, en het zal er nog om gaan spannen, maar ik kan jullie alvast verklappen: wát een proces was dit, zeg. Zwoegen, meters maken, over je eigen schaamte heen stappen. Ont-zet-tend leerzaam allemaal. En hoewel het energie kost, krijg ik er ook enorm veel energie en voldoening voor terug.

Bovendien geeft het feit dat we al ruim over 4/5e van het streefbedrag zitten een gevoel van trots en vertrouwen. Ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken. Sure, dat betekent dat ik nog even flink de marketeer ga uithangen, wat gepaard zal gaan met een hoop spam van mijn kant uit (sorry), maar het zij zo. Over tien dagen is het voorbij. Dit is mijn droom en daar moet u het (nog even) mee doen! ;)

Mochten jullie, lieve supporters, nog mensen kennen die bijvoorbeeld denken: "Ja, potdikkie, dit is wel wat voor mijn boeklezende buurman!" of misschien mensen kennen die sympathie hebben voor dit project (ze kennen alleen dit project nog niet), of een suikeroompje waarbij het geld in de zakken brandt, zouden jullie hen dan even willen porren, even op de schouders willen tikken en vragen of ze misschien nog een eurootje kunnen missen voor deze schrijver-maar-nog-geen-auteur? 

Dat zou grandioos zijn. Immers, de laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar hoe dan ook: let's do this! :)

– Laurens

Het is nauwelijks in woorden te vangen hoe gelukkig ik mezelf prijs met jullie massale steun, maar het laat zich het beste vergelijken met zacht zonlicht dat je kruin kust op een koude winterdag. Na slechts een week – het voelt al langer, maar echt, het is pas een week geleden dat deze actie online ging – staat de teller al op 44 procent. Ik voel me een gezegend mens!

Al 75 donaties: dat betekent dat al 75 mensen vinden dat dit boek een publicatie verdient. Of tenminste dat ze hopen dat dit project slaagt en het boek er komt. De realiteit van dat besef is overweldigend, alsof je op een podium staat en er 75 mensen voor je staan te juichen. Ik word er gewoon verlegen van.

Ondertussen ga ik onverminderd door met de schaamteloze zelfpromotie, want ja, we zijn er nog niet! Laatst kreeg ik van iemand een opmerking die ik heel goed begreep: "Ik zou niet kunnen wat jij aan het doen bent." Diegene had het over schaamte en sprak van een zekere dapperheid om zo'n crowdfundingcampagne op touwen te zetten. Nu vind ik de term "dapperheid" lichtelijk overtrokken, maar het is inderdaad een kwestie van over je eigen schaamte heen stappen, want je hebt soms het gevoel dat je aan het bedelen bent. En, zo antwoordde ik, er bestaat gewoon een reële kans dat mijn schrijfsels in de ogen van gerenommeerde uitgeverijen niet voldoen – zo realistisch ben ik wel. Ik hoop natuurlijk dat ze goed genoeg zijn, maar even statistisch gezien... Het valt niet mee om tussen het enorme aanbod van talent vandaag de dag op te vallen.

Bovendien laten die 75 mensen die achter je staan zien: op deze manier een boek bij elkaar sprokkelen is ook een publiek bij elkaar sprokkelen. Verreweg de meesten van jullie kiezen voor de optie "Reserveer alvast een exemplaar!", oftewel: laat dat boek maar komen.

Een krachtig signaal, eentje waardoor ik met gemak over mijn eigen schaamte spring. Alleen daarom al: dank, dank, dank!

– Laurens